Over mij

Jarenlang was ik iemand, die doorzetten vooraan had staan. Niets ging ik uit de weg. Gewoon erin springen, (dan is er geen weg terug en moet ik wel) was mijn motto. Ik was sterk en had de wereld aan mijn voeten liggen. Was nooit moe en altijd onderweg. Ik had niemand nodig, ik kon het zelf wel. Hoefde niets te missen, was overal bij.

 

Tot ik merkte dat ik er niet echt meer bij was met mijn gedachte. Ik begon me snel aan alles en iedereen te irriteren. Frustratie was er steeds vaker. Tranen die ik met al mijn kracht binnen hield, die mochten er niet zijn. Ik was zo moe. Dat zou betekenen dat ik zwak was en dat was ik niet, ik was sterk. Ik begon steeds meer af te geven op iedereen die iets bij me triggerde. Oprecht probeerde ik degene te zijn, die ik dacht, dat mensen wilde dat ik was. Niemand wilde ik teleurstellen, want als ik zwak was, wat zouden ze dan van me denken?

Het vechten zorgde ervoor dat ik helemaal op begon te raken.

Er kwam een lek in mijn sterk zijn, ik kon het niet meer verborgen houden. Dan kwam het er soms ongewild en op een extreme manier uit. Een deel van me wilde rust. Het sterke deel wilde me beschermen voor de eenzaamheid. Zwak betekende toen voor mij, dat je soms hulp nodig hebt, en wat als die hulp afgewezen wordt? Alleen ben je sterker, dacht ik. Doordat ik niet luisterde naar mijn deel dat rust wilde, werd ik steeds ongelukkiger. Het altijd maar doorgaan en over mijn eigen grenzen gaan zorgde voor vermoeidheid, het zorgde ervoor dat ik niet meer kon voldoen aan mijn eigen eisen.

 

Er was werk aan mijn ‘eigen winkel’ en daar moest ik zelf iets aan doen. Dat heeft me doen inzien, dat mijn hard werken en lief zijn voor mezelf volledig uit balans was. Ik kon pas weer gelukkig kon zijn als die twee kanten weer gelijkwaardig aanwezig zouden zijn. Ook zie ik nu dat het harde deel van me mij beschermd heeft tegen gekwetst of afgewezen worden. Dat dit deel zo sterk ontwikkelt is, zorgde dat ik bleef staan. Hier ben ik dankbaar voor. Dit heeft er ook voor gezorgd, dat ik de persoon ben, die ik vandaag de dag ben. Dat ik hierdoor niet meer luisterde naar het deel in mij, dat rust nodig heeft, heeft ervoor gezorgd dat ik volledig gevallen ben. Tijd heelt alle wonden en tijd is ook wat het nodig heeft gehad. Het was nodig om weer te luisteren naar het deel in mij dat rust nodig heeft. Eerst heel erg veel, ik had wat in te halen. Tegenwoordig in balans met mijn harde kant, die doorzet. Het leven zou in mijn ogen saai zijn als het leren hiervan ooit klaar was. Zijn er momenten dat ik uit balans ben? Jazeker, nog genoeg. Dan weet ik dat er ergens een deel van me niet blij of tevreden is en ik dus mag gaan luisteren naar wat ik nodig heb. Dan weet ik dat ik weer een stapje verder ga komen in het leren kennen van mezelf.. want na de storm (onrust, niet snappen, veroordelen) komt de zon (de rust, inzicht en altijd goed) altijd. 

​

Dit lieve mensen , is mijn verhaal achter het starten van mijn bedrijf Infinity.

Na een lange zoektocht, heb ik mezelf weer gevonden. Ik ben hierdoor erg geïnspireerd geraakt en ik heb een drijfveer om dit met je te delen.

De kracht van mijn fijngevoeligheid in combinatie met de magie dat in een paard schuilt zet ik in om ook jou te helpen met jouw eigen geluk voorop te stellen. 

​

Ik werk samen met mijn collega Afje, een hele lieve en zachte (haflinger) pony.

​

​

Certificaties

​